logo
Yazarlar
Gündem
Ekonomi
Politika
Toplum
Dünya
Kültür
Sağlık
Spor
⤵
MagazinDiğerEhlibeyt
HOŞGELDİNİZ! BUGÜN 04 KASIM 2025, SALI

Başımızın tacı sağlık çalışanlarımız

13.03.2023 00:00
Büşra ERDOĞAN KIŞLIOĞLU
Gün geçmiyor ki ihtiyacımız daha da artmasın.

Öyle bir zamandayız ki her an yeni bir hastalık yeni bir felaket kapımızı çalacak endişesi içerisinde kötü bir haber bekliyoruz.

O kadar uzun zaman oldu ki rahat bir nefes almayalı.

Bu kötü zamanlar ne zaman başladı diye sorsak çoğu kişi bence covid der.

Öyle bir şeyki hala kurtulamadık devam ediyor.

Son 1-1,5 aydırda kalbimizi ruhumuzu delik deşik eden o felaket deprem.

Bunları elbet hatırlamak anmak istemiyoruz ama hiçbirimizin unutamayacağı hepimizde çokça yıkıma kayıplara sebep oldular.

Evet bu hastalık dünyayı sardı evet biz deprem ülkesiyiz bunlar yaşanılabilir ama daha az kayıpla daha az acıyla da atlatılabilirdi.

Tüm bu kötü süreçlerde ihtiyacımız kurtarıcımız kahramanlarımız sağlık çalışanlarımız.

Hatta hayatımızın her anında öyle değiller mi?

Ne kadar kıymetlerini değerlerini biliyoruz? Sağlığın yerine bu hayatta ne koyulabilir? O kadar çok soru var ki kendimize sorabileceğimiz ve hepsinin cevabı tek bir yere çıkıyor. Onlarsız yapamazdık yapamıyoruz yapamayız.  Ne yapılırsa yapılsın hiçbir şey değerlerini ölçemez. Vatanı ve milleti işin canla başla çalışan sağlıkçılarınızın gitmek isteyişi gidişlerine engel olmayan hatta hızlandıran söylemleri duymaları emeklerinin karşılığını alamayışları hepsi bizimde suçumuz.

Bunca yıl emek verip okuyarak gençliklerinin en güzel en kıymetli yaşlarında günlerce aylarca yıllarca çalışarak mesleklerini ellerine alan sağlık çalışanlarımıza artık destek olmak zamanı değil mi?

Artık değil aslında hep olması gerekir ama maalesef biz geç kalıp elimizdekilerin kıymetini bilemeyen bir toplum olduğumuz için.

Neyse zararın neresinden dönülse kardır.

Zamanı daha fazla ertlemeden hakettiğimiz gibi yaşayalım ve yaşatalım.

Sevgili sağlık çalışanlarımız; doktorlarımız , hemşirelerimiz , ebelerimiz, diş hekimlerimiz bu alanda görev alan gönül vermiş tüm sağlıkçılarımızın gününü en içten duygularımla kutlarım.

Sizler iyiki varsınız sizler bizim en kıymetlileremizsiniz.Hep var olmanız dileğiyle.



Göz bebeğimiz ailemizin gururu canım kardeşim Doktor Ogün Erdoğan nezdinde tüm doktorlarımıza şükranlarımızı sunarım.

Senin gibi vatanı milleti için canla başla mesleğini  aşkla yerine getiren harika bir doktorun ablası olduğum için çok şanslıyım.

Yolun uzun. Yürüdüğün bu yolda karşına çıkan tüm kalpleri sevinç mutluluk en önemlisi sağlıkla doldurmam dileğiyle.

Ayağına taş değmesin hep kıymet bilen hastaların olsun inşallah.

Seni seviyoruz ve seninle her zaman olduğu gibi gurur duyuyoruz.

 
Büşra ERDOĞAN KIŞLIOĞLU / diğer yazıları
•Annelikte Üç Yaş: Aynı Anda Hem Büyümek Hem Büyütmek 15 00:00:00.07.2025
•YANAN SADECE AĞAÇ DEĞİL, GELECEĞİMİZDİR 02 00:00:00.07.2025
•‘DUT’UN HER ŞEYİ MUCİZE 30 00:00:00.05.2023
•ADALETSİZ Mİ DÜNYA YOKSA ADALETSİZ OLAN BİZ İNSANLAR MI ? 08 00:00:00.05.2023
•KANLI MAYIS-BAHAR VE ÇİÇEK BAYRAMI-İŞÇİ BAYRAMI 01 00:00:00.05.2023
•Charles Robert Darwin 18 00:00:00.04.2023
•POLİS TEŞKİLATI 178. YAŞINI KUTLUYOR 10 00:00:00.04.2023
•Mutluluk bir çocuk gülüşünde.. 03 00:00:00.04.2023
•Türk’ün Bayramı; Nevruz 20 00:00:00.03.2023
•Başımızın tacı sağlık çalışanlarımız 13 00:00:00.03.2023
Yorumlar
Yorum bulunmuyor.
Yorumlarınızı paylaşın

--
Sahada Caner Kaya Rüzgarı

Sahada Caner Kaya Rüzgarı
Marmarabirlik ürün alım fiyatlarını açıkladı

Marmarabirlik ürün alım fiyatlarını açıkladı
Hürspor’dan Doğu Türkistan’a Anlamlı Destek

Hürspor’dan Doğu Türkistan’a Anlamlı Destek
Thodex Fatih öldü mü, öldürüldü mü?

Thodex Fatih öldü mü, öldürüldü mü?
HÜRSPOR’DA KALE EMİN ELLERDE

HÜRSPOR’DA KALE EMİN ELLERDE
Dinç Akademi Anaokulu’nda Cumhuriyet Coşkusu

Dinç Akademi Anaokulu’nda Cumhuriyet Coşkusu
Herkesin Örnek Alması Gereken Bir Spor Kulübü: Nilüfer FSM Gençlik Spor

Herkesin Örnek Alması Gereken Bir Spor Kulübü: Nilüfer FSM Gençlik Spor
"Sessiz Kalmak Zulme Ortak Olmaktır"

"Sessiz Kalmak Zulme Ortak Olmaktır"
ERSİN GEZGİN YİNE SPORUN VE GENÇLERİN YANINDA!

ERSİN GEZGİN YİNE SPORUN VE GENÇLERİN YANINDA!
29 Ekim Kutlamalarına BERNA İL mührü

29 Ekim Kutlamalarına BERNA İL mührü
CUMHURİYET, dik durmanın, adam olmanın adıdır!

CUMHURİYET, dik durmanın, adam olmanın adıdır!
Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”

Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”
Yürüyerek Girdi, Yatalak Çıkar mı?

Yürüyerek Girdi, Yatalak Çıkar mı?
YASEMİN MİNGUZZİ, BİR AHMET’İ KAYBETTİ; BİN AHMET İÇİN MÜCADELEYE DEVAM EDİYOR

YASEMİN MİNGUZZİ, BİR AHMET’İ KAYBETTİ; BİN AHMET İÇİN MÜCADELEYE DEVAM EDİYOR
Aydınlanma: Akılla Başlayan Yolculuk

Aydınlanma: Akılla Başlayan Yolculuk
Orhangazi’de Cumhuriyetin İlk Nefesi

Orhangazi’de Cumhuriyetin İlk Nefesi
YETER Kİ SEN UMUTLA YAŞA…

YETER Kİ SEN UMUTLA YAŞA…
2012 yılında Son Kale Cumhuriyet yazım nedeniyle soruşturma geçirdiğimi biliyor muydunuz?

2012 yılında Son Kale Cumhuriyet yazım nedeniyle soruşturma geçirdiğimi biliyor muydunuz?
CUMHURİYET FAZİLETTİR…

CUMHURİYET FAZİLETTİR…
Atatürk’ün Gençliğe Emanet Ettiği Sonsuz Işık

Atatürk’ün Gençliğe Emanet Ettiği Sonsuz Işık
Prof. Dr. Haydar Baş
İrfan AYDIN / HÜSEYNİ
Muharrem DEĞİRMEN /GÖZLEM
Büşra ERDOĞAN KIŞLIOĞLU
İbrahim GÜLBEYCAN
Mustafa AYDIN
Müyesser GÜZEL
Özge DEMİR
HASAN AZKIRAN - GÖNÜL PENCERESİ
FEYYAZ İNANÇ - KULVAR
Mustafa Egehan DEMİREL / VAKİT VARKEN
Yüksel AKBAYRAK / TERS KÖŞE
Cemil ÖNER
Gizem YUMRU / Sanat Tarihçisi
SEDAT ÖZBAĞ
Vural IŞIK / GÖKKUBBE
Tarık ŞEKER
Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
Kürşat CÜCÜK
Emin ÇİFTÇİ / ANALİZ
İlayda AKKOYUN / GENÇ BAKIŞ
Deniz Yılmaz UĞURLU
Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”
Nur DEMİR
Deniz ATEŞ
İlhan ERDEM
Neşe BAKIŞ / Kadrajımdaki Hayat
logo

   E-posta: bilgi(@)ucuncugozgazetesi.com
Anasayfa Gündem Ekonomi Politika Toplum Tekno Dünya Kültür Sağlık Spor Aile Magazin Diğer Ehlibeyt İslam Yazarlar Künye İletişim Arşiv Arama XML/RSS
Tüm hakları Üçüncü Göz Gazetesi adına saklıdır: ©2019-2025

Yazılı izin alınmaksızın site içeriğinin fiziki veya elektronik ortamda kopyalanması, çoğaltılması, dağıtılması veya yeniden yayınlanması aksi belirtilmediği sürece yasal yükümlülük altına sokabilir. Daha fazla bilgi almak için telefon veya eposta ile irtibata geçilebilir.