DEFTER YERİNE SİLAH TUTAN ELLER.. .

29.08.2025 00:00

Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
aydeyeryilmaz @ gmail.com

‎Bir Öğrencinin Günlüğünden alınan bir yazı ile başlıyorum.

‎Yıl1921

‎"Bugün defterimi kapattım. Belki de son kez yazıyorum. Kalemim elimde titriyor, çünkü yarın cepheye gidiyoruz."

‎Daha dün derste hocamız bize vatan sevgisinden bahsetmişti. O an içim kabardı. Şimdi sıra bende. Arkadaşlarım da aynı düşüncede… Hepimiz aynı sınıftaydık, aynı sırayı paylaştık. Birlikte matematik çözdük, tarih dinledik. Şimdi birlikte cepheye gidiyoruz.

‎Annemin gözleri aklımdan gitmiyor. Bana sarılırken titriyordu. "Oğlum, sen daha çocuksun" dedi. Ama ben biliyorum ki artık çocuk değilim. Çünkü düşman, vatan toprağını çiğniyor. Çocuk kalmaya hakkımız yok.

‎Kitaplarımı masamda bıraktım. Bir gün dönüp tekrar açmayı hayal ediyorum. Ama içimde bir ses, belki de hiç dönmeyeceğim diyor. Belki bu defter, benim son hatıram olacak.

‎Sakarya'ya gidiyoruz. Öğretmenimiz bize baktı, gözleri doldu:

‎"Evlatlarım, siz diploma alamayacaksınız… Ama bu millet size en büyük unvanı verecek: Şehitlik."

‎Arkadaşlarla konuştuk. Korkuyor muyuz? Evet. Ama vatan sevgisi korkuyu bastırıyor. İçimizde garip bir gurur var. Sanki hepimiz aynı yeminle yola çıkıyoruz:

‎"Bayrağı yere düşürmeyeceğiz."

‎Eğer geri dönemezsem… Bu defteri kim bulursa bilsin ki; biz, bu topraklar için canımızı verdik. Okul sıralarını bırakıp siperlere koşan biz gençler, Cumhuriyet'i görmeyi çok isterdik. Ama biliyorum ki siz göreceksiniz. Siz özgür olacaksınız.

‎"Yarın sabah yola çıkıyoruz. Defterim, kalemim, kitaplarım… Hoşça kalın. Ben artık bir öğrenci değilim. Ben artık vatanın askeriyim."

‎Evet onlar sıradan lise öğrencileriydi… Sabahları okul yolunda telaşla yürüyen, ellerinde defterleri, gözlerinde hayalleri olan gençler. Kimi mühendis, kimi doktor, kimi öğretmen olma düşü kuruyordu. Ama işgalin karanlığı Anadolu'nun üzerine çöktüğünde, defterler kapandı; kalemler bırakıldı. Çünkü vatan, gençliğin kaleminden önce kanını istiyordu.

‎Sivas Lisesi'nin sınıfları sessizdi o yıl… Öğrenciler, Sakarya'ya gitmişti. Kayseri Lisesi'nde sıra arkadaşları bir sabah çıkıp gitmiş, bir daha geri dönmemişti. Kastamonu Abdurrahmanpaşa Lisesi mezun verememişti; çünkü son sınıfın bütün gençleri cephede şehit düşmüştü.

‎Düşünün… 17'sinde, 18'inde çocuklar… Henüz hayatı tanımadan, bir sevdaya yanmadan, üniversiteye adım atmadan toprağa düştüler. Hepsinin ortak hayali vardı: Özgür bir vatan.

‎Bugün bazı okul kapılarında yazan o cümle, insanın yüreğine hançer gibi saplanır:

‎"Bu okul, 1921 yılında mezun verememiştir."

‎O boş diploma defterleri, aslında bir milletin bağımsızlık belgesidir.

‎Eğer bugün biz okullarımıza özgürce gidiyor, bayrağımızı korkusuzca dalgalandırıyorsak, bunun sebebi işte o öğrenci askerlerdir. Onlar, yarınlarını feda ettiler ki, bizim yarınlarımız olsun.

‎Bazen düşünüyorum… Sakarya'da toprağa düşen o gençlerden biri yaşasaydı, belki bir öğretmen olacaktı. Belki bir şiir yazacak, belki de bir köy okulunda çocuklara okuma öğretecekti. Ama olmadı. Onların en büyük eseri, Cumhuriyet oldu.

‎O yüzden, biz bugünün gençleri ve çocukları, her bayrak sallandığında, her İstiklal Marşı söylendiğinde içimizden sessizce fısıldamalıyız:

‎"Size borçluyuz… Hem de her şeyimizi."

‎30 Ağustos, zaferden öte; millet olmanın, birlik olmanın, bağımsızlığın simgesidir.

‎Bugün bizlere düşen, o destanı yazanların hatırasına sahip çıkmak, özgürlüğün değerini bilmek ve Cumhuriyetimizi sonsuza dek yaşatmaktır.

‎Ne mutlu ki bu topraklarda "Zafer Bayramı" var. Ne mutlu ki bu milletin adı Türk'tür.