Öğretmenevi peşkeş iddialarına karşı susamazsınız!

27.11.2025 00:00

Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
aydeyeryilmaz @ gmail.com

Orhangazi Öğretmenevi, bu kentin öğretmenlerine nefes olsun diye kuruldu; birilerinin para kazanacağı bir ticarethane olarak değil. Öğretmenin dinleneceği, sosyalleşeceği, ekonomik yük altında ezilmeden nefes alacağı bir kamusal alandır. Bu kadar net.

‎Bugün geldiğimiz noktada, kamuya ait bir sosyal tesisin "işletme mantığıyla" devredilmesinin adı ne hizmettir, ne verimliliktir. Bunun adı, öğretmenin elinden hakkını almaktır. Öğretmenevi; ihale dosyalarında gezip, "kime devredilir?" hesaplarının yapılacağı bir kurum olamaz, olmamalı.

‎Ayrıca Orhangazi Öğretmenevi binası, bu kentin tarihi yapılarından biridir. Kent belleğinin, mimari dokunun ve kamusal hafızanın bir parçasıdır. Böyle bir yapının gelişi güzel müdahalelere kurban edilmek değil, korunmak, yaşatılmak ve gelecek kuşaklara orijinal haliyle aktarılmaktır.

‎Oysa bugün görüyoruz ki binanın hem içi hem dışı, çeşitli eklentilerle, kaplamalarla, uygunluk tartışmalı müdahalelerle adım adım tahrip edilmektedir. Yapıya ait özgün mimari doku bozulmuş, tarihi kimlik adeta lime lime sökülmüştür.

‎Burada asıl sorulması gereken soru çok basit ve çok net. . .

‎Bu tadilatın izni var mı, yok mu?

‎Yetkili koruma kurullarından, belediyeden, ilgili birimlerden gerekli onaylar alınmış mıdır?

‎Yoksa tarihî bir binaya "keyfi dokunuş" yapmanın rahatlığına mı güveniliyor?

‎Cevap verilmesi gereken sorular şunlardır.

‎Bu yapı koruma altında mıdır, değil midir?

‎Eğer koruma altındaysa, yapılan eklentilerin proje onayı nerede?

‎Eğer koruma altında değilse, neden hâlâ koruma altına alınmamıştır?

‎Tadilat dosyası hangi kurumdan, hangi tarihte, kimin imzasıyla onaylanmıştır?

‎Bir kamu binasının orijinalliğini bozarak, estetik ve tarihi değerini yok ederek yapılan her müdahale hem hukuki hem vicdani bir sorumluluk doğurur. Kimse "yaptım oldu" diyemez.

‎Orhangazi'nin tarihi mirası kimsenin deneme tahtası değildir.

‎Bu soruların yanıtı verilmeden hiçbir işlem meşru değildir.

‎Kamu binasında tadilat yapıyorsan, kamuya hesap vereceksin. "Bilen bilir, bilmeyen sormasın" devri kapandı.

‎Öğretmenevi'nin duvarlarını boyarken gerçekleri de mi sıvadınız?

‎Asıl soru bu.

‎Orhangazi susmaz. Sormaya devam eder.

‎Cevap vermek ise birilerinin artık mecburi görevi.

‎Bu arada Eğitim sendikalarının görevi nedir? Öğretmenin özlük hakkını, iş güvencesini, sosyal yaşamını, ekonomik taleplerini korumak. Yani, böyle bir durumda en önde durmak.

‎Peki şimdi devreye girmeyeceklerse ne zaman girecekler?

‎Eğer böylesi bir konuda bile yargı yoluna başvurulmayacaksa, o zaman sendikalar ne için var?

‎Bu mesele bir işletme meselesi değil;

‎Öğretmene sahip çıkma meselesidir.

‎Ve bugün susan, yarın bir daha konuşacak yüz bulamaz.

Kutsalın korumasını sağlayamadık

Pazartesi günü 24 Kasım öğretmenler günü tüm okullarımızda kutlandı.

‎Evet bazıları için kutlama günü…

‎Ama bu ülkede öğretmen olmak hâlâ bir liyakat meselesi değil, cesaret meselesi ise kusura bakmayın,kutlamanın da bir ağırlığı kalmıyor.

‎Biz bu topraklarda elinde kalemi, çantasında defteri olan insanları, silahla hedef alınan düşmanlar gibi toprağa verdik.

‎Neden?

‎Çünkü bu ülkede bir çocuğa harf öğretmek, bazı odaklar için hâlâ bir tehdit.

‎Şehit öğretmenler…

‎Aybüke…

‎Necmettin…

‎Ve isimleri anılmayı bile hak etmeyen karanlıkların hedefi olmuş onlarca, yüzlerce öğretmen…

‎Devlet yıllarca "Öğretmen kutsaldır" dedi,

‎Ama o kutsalın korumasını sağlayamadı.

‎Okul yolları mayınlandı, servisler tarandı, lojmanlar basıldı.

‎Öğretmenler korkudan değil, umuttan öldürüldü.

‎Çünkü umudu öldürmek isteyenler önce öğretmeni hedef alır.

‎Cehaletin en büyük rakibi çünkü onlardır. 24 Kasım'da çiçek veriyoruz.

‎Peki soralım!

‎O çiçeklerin kaçının altında bir mezar taşı var?

‎Her karanfille birlikte vicdanımıza yapışan şu gerçek yüzümüze çarpıyor,

‎Bu ülke öğretmenini korumayı beceremedi.

‎Beceremiyor.

‎Hâlâ.

‎Evet, öğretmenler günü kutlu olsun.

‎Ama şehit olanlara gelince…

‎Onlara kutlama değil,

‎Özür borçluyuz.

‎Bu ülkeye ışık olmaya çalışırken karanlığa gömülmelerinin hesabını veremediğimiz için.

‎Kalemi silahtan daha tehlikeli bulan zihniyete diz çöktürdüğümüz için.

‎Ve hâlâ aynı yolları, aynı okulları, aynı korkuları düzeltemediğimiz için.

‎Bir ülkede öğretmen korkarak yaşıyorsa, o ülke aydınlık bir geleceği hak etmiyordur.

‎Bu kadar basit.

‎