logo
Yazarlar
Gündem
Ekonomi
Politika
Toplum
Dünya
Kültür
Sağlık
Spor
⤵
MagazinDiğerEhlibeyt
HOŞGELDİNİZ! BUGÜN 05 KASIM 2025, ÇARŞAMBA

‎O günün öğrencileri açtı, üşüyordu

10.09.2025 00:00
Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
aydeyeryilmaz @ gmail.com
1996 yılında Orhangazi'ye ilk defa geldiğimde Orhan Bey ilkokulunun eski binasını gördüğümde tarih kokuyor diye kendi kendime söylenmiştir. Kim bilir bu bina neler gördü neler yaşadı diye düşündüm.

‎Düşündüm ki o yıllarda çocuk yaşındasınız… Çantanızda bir defter, bir kalem olsun istiyorsunuz ama yok. Çünkü memleket işgal altında. Okula gitmek için çıktığınız yol, güvenlik korkusuyla yarıda kalıyor. Öğretmeniniz derse başlayacak ama bazen o da yok; ya askere gitmiş, ya da Kuvayı Milliye'ye katılmış.

‎İşte Orhangazi'nin işgal yıllarında öğrenciler böyle bir tabloyla büyüdü.

‎O günlerin öğrencisi olmak, sadece harfleri öğrenmek değildi; hayatta kalmayı, sabretmeyi, direnmeyi öğrenmekti. Kimi gün sınıfta marşlar söyleniyor, kimi gün gizli gizli istiklâl konuşmaları yapılıyordu. Çocukların gözlerinde hem korku vardı hem umut. Çünkü onlar biliyordu: Bu işgal bitecek, bu topraklar yeniden özgür olacak.

‎Birçoğu açlıkla, yoksullukla boğuştu. Defter yerine kâğıt parçalarına yazı yazanlar, kalem bulamayıp kömürle kara tahtaya harf çizenler oldu. Ama en önemlisi; öğrenciler o yıllarda sadece "okuma-yazma" değil, "vatan sevgisini" öğrendi.

‎Bugün Orhangazi'de okula giden her çocuk, o işgal yıllarında ders yapmaya çalışan, korkuyla ama inançla sıralara oturan öğrencilerin mirasını taşıyor. Onlar, işgalin en sessiz ama en dirençli kahramanlarıydı.

‎O günün öğrencileri açtı, üşüyordu. Çoğu zaman defter yoktu, kalem yoktu. Kara tahtaya kömürle yazılan harflerle, saklı saklı ezberlenen marşlarla büyüdüler. Öğretmenleri ya cephedeydi ya da direnişte. Ama çocuklar okulu bırakmadı. Çünkü onlar için okul sadece harfleri öğrenmek değildi; bir milletin var olma mücadelesinin nefesiydi.

‎Bugün dönüp bakıyorum da… Çantalar dolu, defterler dolu, tabletler masada. Ama ruh boş! Bir ödev fazla geldiğinde "bırakayım gitsin" deniliyor. Ders biraz zor olduğunda "neden uğraşayım" diye söyleniliyor. İşte tam da burada, işgal yıllarının öğrencileriyle bugünün öğrencileri arasındaki fark tokat gibi yüzümüze çarpıyor.

‎Onlar, hiçbir imkân yokken geleceğe tutundular. Bizim çocuklarımız ise imkân içinde kayboluyor. O gün kömürle tahtaya yazı yazan öğrenci, bugün bize Cumhuriyet'i, özgürlüğü, bağımsızlığı bıraktı. Bugünün öğrencisi ise sosyal medyada kaybolarak, cep telefonuna esir olarak kendi geleceğini heba ediyor.

‎İnşallah bir daha kurtuluş savaşı yaşamayız. Çünkü o yıllarda cepheye mermi taşıyan eller malesef bu zamanda  cep telefonları olmadan cepheye gidemezler.

 
Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY / diğer yazıları
•Futbolun Mezar Taşında Orhangazi Yazıyor! 05 00:00:00.11.2025
•Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?” 29 00:00:00.10.2025
•Orhangazi’nin Sınavı. ‎Eğitim mi, Ezber mi? 22 00:00:00.10.2025
•DÜŞÜNÜR KOLEJİ GERÇEĞİ. . . 14 00:00:00.10.2025
•KİM BU OKUL MÜDÜRÜ? 08 00:00:00.10.2025
•Uyuşturucu ile çürütülen nesil. . 02 00:00:00.10.2025
•Çocuklar Tarikatlara Teslim Edilmez, Edilmemeli! 25 00:00:00.09.2025
•Orhangazi’de “Kırtasiye Parası” Oyunu 17 00:00:00.09.2025
•‎O günün öğrencileri açtı, üşüyordu 10 00:00:00.09.2025
•Orhangazi 2025-2026 Eğitim-Öğretimine Hazır mı(?) 03 00:00:00.09.2025
•DEFTER YERİNE SİLAH TUTAN ELLER.. . 29 00:00:00.08.2025
•OKULLARDA EK DERS YOLSUZLUKLARI 20 00:00:00.08.2025
•İmam Hatipler Neden Boş? 12 00:00:00.08.2025
•Muharrem Değirmen ve ÇPL 05 00:00:00.08.2025
•3.Göz Gazetesinin Orhangazi Eğitimine katkısı 29 00:00:00.07.2025
• “Fen Lisesi açtık” demekle olmuyor ‎ 24 00:00:00.07.2025
•ORHANGAZİ’DE LGS FİYASKOSU ve Orhangazi’de Eğitim Kıyımı 15 00:00:00.07.2025
Yorumlar
Yorum bulunmuyor.
Yorumlarınızı paylaşın

--
METİN ÇANCI: “YATIRIM BİR ŞANS İŞİ DEĞİL, DOĞRU ANALİZ VE GÜVEN İŞİDİR.”

METİN ÇANCI: “YATIRIM BİR ŞANS İŞİ DEĞİL, DOĞRU ANALİZ VE GÜVEN İŞİDİR.”
Futbolun Mezar Taşında Orhangazi Yazıyor!

Futbolun Mezar Taşında Orhangazi Yazıyor!
ÖLÜMSÜZ AĞAÇ

ÖLÜMSÜZ AĞAÇ
Takke, Türban, Saray ve Medeniyet

Takke, Türban, Saray ve Medeniyet
Zeytin Dallarında Sessiz Bir Çöküş

Zeytin Dallarında Sessiz Bir Çöküş
BAŞ DA TAKKE, ELİNDE BAHİS…!

BAŞ DA TAKKE, ELİNDE BAHİS…!
TARIMDA AZALAN GENÇ NÜFUS: TOPRAĞIN GELECEĞİ TEHLİKEDE

TARIMDA AZALAN GENÇ NÜFUS: TOPRAĞIN GELECEĞİ TEHLİKEDE
‎Üreticinin Alın Teri mi, Tablodaki Rakam mı?

‎Üreticinin Alın Teri mi, Tablodaki Rakam mı?
Milli Ekonominin Temeli Tarımdır

Milli Ekonominin Temeli Tarımdır
TOPLUMSAL ÖĞRETİLER VE KADININ KADERİ

TOPLUMSAL ÖĞRETİLER VE KADININ KADERİ
Ülkemizde tarım ve hayvancılık gerileyince domuz ticaretinde zirveye oturduk,

Ülkemizde tarım ve hayvancılık gerileyince domuz ticaretinde zirveye oturduk,
Bahçeli'nin resepsiyon tavrı Demirtaş'a özgürlük kapılarını açtı

Bahçeli'nin resepsiyon tavrı Demirtaş'a özgürlük kapılarını açtı
Sahada Caner Kaya Rüzgarı

Sahada Caner Kaya Rüzgarı
Marmarabirlik ürün alım fiyatlarını açıkladı

Marmarabirlik ürün alım fiyatlarını açıkladı
Hürspor’dan Doğu Türkistan’a Anlamlı Destek

Hürspor’dan Doğu Türkistan’a Anlamlı Destek
Thodex Fatih öldü mü, öldürüldü mü?

Thodex Fatih öldü mü, öldürüldü mü?
HÜRSPOR’DA KALE EMİN ELLERDE

HÜRSPOR’DA KALE EMİN ELLERDE
Dinç Akademi Anaokulu’nda Cumhuriyet Coşkusu

Dinç Akademi Anaokulu’nda Cumhuriyet Coşkusu
Herkesin Örnek Alması Gereken Bir Spor Kulübü: Nilüfer FSM Gençlik Spor

Herkesin Örnek Alması Gereken Bir Spor Kulübü: Nilüfer FSM Gençlik Spor
"Sessiz Kalmak Zulme Ortak Olmaktır"

"Sessiz Kalmak Zulme Ortak Olmaktır"
Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”

Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”
Prof. Dr. Haydar Baş
İrfan AYDIN / HÜSEYNİ
Muharrem DEĞİRMEN /GÖZLEM
Büşra ERDOĞAN KIŞLIOĞLU
İbrahim GÜLBEYCAN
Mustafa AYDIN
Müyesser GÜZEL
Özge DEMİR
HASAN AZKIRAN - GÖNÜL PENCERESİ
FEYYAZ İNANÇ - KULVAR
Mustafa Egehan DEMİREL / VAKİT VARKEN
Yüksel AKBAYRAK / TERS KÖŞE
Cemil ÖNER
Gizem YUMRU / Sanat Tarihçisi
SEDAT ÖZBAĞ
Vural IŞIK / GÖKKUBBE
Tarık ŞEKER
Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
Kürşat CÜCÜK
Emin ÇİFTÇİ / ANALİZ
İlayda AKKOYUN / GENÇ BAKIŞ
Deniz Yılmaz UĞURLU
Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
Nur DEMİR
Deniz ATEŞ
İlhan ERDEM
Neşe BAKIŞ / Kadrajımdaki Hayat
logo

   E-posta: bilgi(@)ucuncugozgazetesi.com
Anasayfa Gündem Ekonomi Politika Toplum Tekno Dünya Kültür Sağlık Spor Aile Magazin Diğer Ehlibeyt İslam Yazarlar Künye İletişim Arşiv Arama XML/RSS
Tüm hakları Üçüncü Göz Gazetesi adına saklıdır: ©2019-2025

Yazılı izin alınmaksızın site içeriğinin fiziki veya elektronik ortamda kopyalanması, çoğaltılması, dağıtılması veya yeniden yayınlanması aksi belirtilmediği sürece yasal yükümlülük altına sokabilir. Daha fazla bilgi almak için telefon veya eposta ile irtibata geçilebilir.