Futbolun Mezar Taşında Orhangazi Yazıyor!

05.11.2025 00:00

Yılmaz AYDEYER / MİHRALI BEY
aydeyeryilmaz @ gmail.com

‎Geçen gün Muharrem Değirmen Orhangazi stadyumundan ses getirecek bir paylaşım yaptı.Şiddetli yağmur sonrası soyunma odalarının, duş alma ve tuvaletlerin rezil halini önümüze serdi.Kendisini tebrik ediyorum. Gerçekten üzücü bir durum. Ama spor adına üzüldüğümüz o kadar çok şey varki Orhangazi de.

‎Mesela Orhangazi'de futbol diye bir şey kaldı mı? Kaldıysa gören varsa beri gelsin. Çünkü bu ilçede sahada top koşturan değil, çöküşü seyreden bir topluluk yaşıyoruz. Gençler umutsuz, kulüpler kimsesiz, tribünler sessiz. Orhangazi'de futbol, yıllar önce sessizce öldü. Şimdi geriye sadece boş sahalar ve yağmurlardan sonra içeriyi bok götüren lağım suları kaldı. Yazık hemde çok yazık. Kardeşim Muharrem Değirmenin feryadına ses veren olacakmı ilerleyen günlerde göreceğiz.

‎Aytıca bir zamanlar 3. Lig'de mücadele eden Orhangazispor, bugün ne yapıyor bilen var mı? Kulüp mü dediniz? O artık sadece kağıt üzerinde var. Yöneticilik adı altında yıllarca kendi menfaatini düşünen bir avuç adam, bu kulübü lime lime etti. Sahada ter döken değil, siyasi bağlantısı olan yönetime girdi. Ve sonunda takım tarihe karıştı.

‎Futbolun değil, kayırmacılığın kazandığı bir kulüpten başarı mı çıkar?Tabiki çıkmaz. Ve Sonuç hüsran oldu.

‎Peki Altyapı Diyoruz da Neyin Altyapısı?

‎Sahalar kilitli, antrenman saatleri kısıtlı, gençler ortada bırakılmış. "Altyapı çalışıyor" diyenler, hangi çocuğun ayakkabısı yırtık yırtık antrenmana çıktığını biliyor mu? Hangi çocuğun ailesi forma parası bulamadığı için sporu bıraktığını sordu mu?

‎Bu ilçede genç yetenekler yok edilmiyor, bilerek ve isteyerek harcanıyor.

‎Sporun içine girmek isteyen siyasetçiler, destek olmak yerine yönetime çörekleniyor. Sonra da gençlik niye uyuşturucuya bulaşıyor diye nutuk atıyorlar. Çünkü siz futbolu, gençlik için değil, kendi egonuz için kullandınız.

‎Kendi Evlatlarımıza Sahip Çıkamıyoruz

‎Yalova, Karacabey, İnegöl profesyonel oyuncular çıkarırken; Orhangazi hâlâ "bizden neden kimse çıkmıyor" diye ahkâm kesiyor. Cevabı çok basit.

‎Çünkü biz yetenekli çocuğu değil, torpilliyi oynatıyoruz. Biz top oynayanı değil, fotoğrafa gireni ödüllendiriyoruz. Böyle bir düzenden başarı değil, çürüme çıkar.

Okullarda İklim Eğitimi mi, Beyin Yıkama mı?

Son yıllarda okullarda "karbon ayak izi", "iklim krizi", "küresel ısınma" gibi kavramlar çocukların zihnine erken yaşta işleniyor. Kağıt üzerinde çevre bilinci kazandırmak güzel bir amaç gibi görünse de, uygulamada durum bambaşka bir hal aldı:

Eğitim değil, yönlendirme yapılıyor.

Artık ilkokul çağındaki çocuklara bile "insan türü dünyanın düşmanıdır" mesajı veriliyor.

Her nefesin, her adımın, her yediğin yemeğin "karbon izi" olduğu söyleniyor.

Çocuk, doğayı sevmeyi değil, insan olmanın yükünü hissetmeyi öğreniyor.

Bu da çevre bilinci değil; suçluluk duygusuyla yoğrulmuş bir eğitim biçimidir.

Küresel örgütlerin ve büyük şirketlerin fonladığı projeler, okullarda "bilim" etiketiyle dolaşıyor.

Ama bu bilim mi, yoksa küresel politikanın yeni yüzü mü?

Enerji bağımsızlığını, yerli üretimi, sanayileşmeyi tartışmadan "karbon düşmanlığı" yapmak; kendi kalkınmasını sabote etmektir.

Bir ülke, çocuklarını geleceğin üreticileri değil, geleceğin çevre aktivistleri olarak yetiştirirse; yarın söz hakkını kendi topraklarında bile kaybeder.

Gerçek çevre bilinci, doğayı korurken insanı düşman ilan etmez.

Gerçek çevre eğitimi, yerli tohumdan, suyun kıymetinden, tarımın emeğinden, üretimin sorumluluğundan bahseder.

Ama biz, çocuklarımıza "küresel kampanyaların ezberini" öğretiyoruz.

Sonuçta bir nesil doğayı değil, batılı çevre ideolojilerini savunur hale geliyor.

Milli Eğitim Bakanlığı bu konuda çok dikkatli olmalı.

İklim değişikliği elbette öğretilsin, ama korku diliyle değil; bilinç diliyle.

Karbon ayak izi, bir tehdit değil; sorumluluğun ölçüsüdür.

Biz çocuklara dünyanın sonunu değil, dünyayı yeniden onarabilme gücünü öğretmeliyiz.

Çünkü amaç "beyin yıkamak" değil, vicdan uyandırmak olmalı.