Üçüncü Göz Gazetesi: “Nereden Çıkarttın Sen Bunu İrfan Aydın?”

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ
huseyni1661 @ gmail.com

Bana o cümleyi ilk söylediklerinde yıl 2010'lu yıllardı. Bursa'da bir oturumdan sonra yanıma gelen dönemin iktidar milletvekillerinden biri, ellerini iki yana açarak şöyle dedi: "Nereden çıkarttın sen bunu İrfan Aydın? Yok öyle bir şey! Ne Büyükşehir'e bağlanmak, ne arka bahçe olmak…"

Ben elimde belgeyle, resmi yasa taslağıyla, Meclis'te görüşülen metinlerle konuşuyordum ama onlar siyasi ezberle cevap veriyordu. Ben "bu yasa yürürlüğe girerse, Orhangazi sadece idari olarak değil, ekonomik ve sosyolojik olarak da merkez dışılaştırılacak" diyordum. Dinlemiyorlardı. Ciddiye almıyorlardı.

O günlerde Orhangazi'de bir avuç insanla birlikte büyük bir mücadele verdik. Sadece yazmakla yetinmedik. Gazete çıkardık, broşür bastık, kamuoyu oluşturduk. 3. Göz Gazetesi manşetlerinden haftalarca bu meseleyi işledi: "Büyükşehir'e bağlanıp arka bahçe mi olacağız, yoksa Yalova'ya bağlanıp bölgenin lokomotifi mi?" diye sorular sorduk. Sokaklara astığımız afişlerde, panellerde, STK toplantılarında aynı uyarıyı tekrarladık: "Orhangazi kararını kendi vermeli, merkez olmalı, vilayet ya da özel statü talep etmeli."

Oysa ben uydurmuyordum. Gözümle görüyor, elimdeki belgelerle okuyordum. O günlerde, sadece gazeteci kimliğimle değil, aynı zamanda bu ilçeye sevdalı bir isim olarak, bu meseleye sahip çıkmak zorunda hissettim kendimi. Çünkü bu sadece siyaset değil, halkın yaşam hakkıydı. Ve mesele, basit bir yasa maddesinden ibaret değildi. Mesele, köylünün köy olmaktan çıkarılmasıydı. Mesele, ahırın kapısına kilit vurulmasıydı. Mesele, Orhangazi'nin kendisine ait olmayan bir haritada silik bir nokta hâline getirilmesiydi.

İşte bu yüzden 2010 yılında 3. Göz Gazetesi'nin manşetini şöyle attık:

"Büyükşehir'in arka bahçesi olmak istemiyoruz!"

Aynı sayıda sorduğumuz temel soru da buydu:

"Büyükşehir'e bağlanıp arka bahçe mi olacağız, yoksa Yalova'ya bağlanıp bölgenin lokomotifi mi?"

Bu bir tercihti. Ya kendimiz olacaktık, ya başkalarının gölgesinde şekillenecektik. Biz kendi merkezini kuran, üretim gücünü koruyan bir Orhangazi'yi savunuyorduk. Çünkü biliyorduk ki, bağlandığınız yerin merkezine dönüşemezseniz, arka bahçeye dönüşmeniz kaçınılmaz olur.

O süreçte Orhangazi'de yalnızca yazmadık; sahaya indik, halkla konuştuk, platformlar oluşturduk. "Orhangazi Güç Birliği" oluşumu, işte bu kaygıdan doğdu. STK'lar, kanaat önderleri, üreticiler, gazeteciler, herkes bu meseleye sahip çıksın istedik. Paneller düzenledik. El ilanları dağıttık. 2014 yılında düzenlediğimiz "Orhangazi Kaderini Tartışıyor" paneli, bu mücadelenin doruk noktasıydı. Salonlar doldu. İnsanlar konuştu. Ama yetkililer yine sustu.

Bugün aradan geçen bunca yılın ardından görüyoruz ki, haklı çıkmak sevinç değil, bir kırgınlık kaynağı oluyor. Çünkü biz haklı çıkmasaydık, Orhangazi kaybetmeyecekti. Bugün Orhangazi Belediye Meclisi'ne gelen her önerge, o dönem bizim söylediklerimizin yankısı:

"Yerleşim yerlerine yakın hayvan barınakları şehir dışına taşınsın."

Sebep mi? Artık mahalle olduk. Mahallede ahır olur muymuş? Olmazmış. Çünkü artık şehir yasaları geçerliymiş.

Ama bizim uyarımız da tam olarak buydu! Köyü mahalle yaparsanız, köylüyü de suçlu gibi gösterirsiniz. Ahırdan rahatsız olan, toprağı görmezden gelen bir yapı kurarsınız. Köylüyle kentlinin yaşam biçimi çarpışır. Üretici, kendi tarlasında "koku yapıyorsun" denilerek dışlanır. Yani mesele sadece hayvan barınağının yeri değil; bir hayat tarzının kıyıya itilmesidir.

Bu mücadelenin siyasi bir arka planı yoktu. Bu meseleye eğildiğimde de siyasi kazanç değil, vicdani sorumlulukla hareket ettim. Ve bugün gururla görüyorum ki, o çizgi aynen devam ediyor. Halil Bozoğlu'nun bu konuda Belediye Meclisi'nde gösterdiği kararlı duruş, köylümüzün üretimden yana, halktan yana siyaset anlayışının günümüzdeki yansımasıdır.

Biz dün ne diyorsak, bugün de aynısını söylüyoruz:

Orhangazi kendi kaderini kendi çizmelidir.

Ama ne yazık ki, geçmişte bizimle alay edenler, bugün geldiğimiz noktada konuyu ya geçiştiriyor ya da kendi sorumluluğunu unutmuş gibi davranıyor. Bu hafıza kaybı, bu siyasi unutkanlık, yerel kimliğe büyük zarar veriyor.

Bugün bakıldığında o yıllarda çıkardığımız gazete sayılarının, attığımız manşetlerin her biri birer belge niteliği taşıyor. Arşivleri açın; 3. Göz Gazetesi'nin 2010 ve 2014 tarihli nüshaları, bu yasaya karşı verilen mücadelenin yazılı tanıklarıdır. Fotoğraflarda göreceğiniz salonlar, afişler, yüzler; bir ilçenin uyanmaya çalıştığı günlerin izleridir. Panel masasında oturan bizler, yalnızca konuşmadık; anlatmaya, ikna etmeye, belge göstermeye çalıştık. Çünkü inanıyorduk: Bir toplum, sustuğu yerde değil, konuştuğu yerde büyür.

Bugün hâlâ bazıları bu meseleyi "şehirleşme gereği" gibi sunuyor. Oysa şehirleşme, hafızayı silmek değildir. Şehirleşme, köyü yok saymak değil, köyle birlikte yeni bir denge kurmaktır. Bunu yapmayan her yasa, kentleşmeyi değil, kimliksizleşmeyi getirir.

Şunu açıkça söylüyorum:

Köyde doğan bir çocuk, mahallede yaşamaya zorlanarak değil; üretmeye, hayvan bakmaya, toprakla bağını sürdürmeye devam ederek kendi kimliğini koruyabilir.

O yüzden biz hayvan barınağını, sadece ahır değil, hafıza sayıyoruz.

O yüzden biz köylüyü, sadece üretici değil, geçmişin taşıyıcısı görüyoruz.

Ve o yüzden dün susturulmak istenen sesimizi bugün daha gür çıkarıyoruz.

Haklı çıkmak bazen sadece acı bir tebessüm getirir. Ama biz o haklılığı dosya dosya anlatmış, manşet manşet yazmış, halkla yüz yüze konuşmuş insanlarız. Bugün Orhangazi'nin yeniden düşünmesi, yeniden silkinmesi gerekiyorsa, önce geçmişiyle yüzleşmesi şart. Çünkü köyünü kaybeden bir toplum, sadece üretimini değil, benliğini de kaybeder.

Biz o gün konuştuk. Bugün de konuşuyoruz. Yarın da konuşacağız.

Çünkü biz sustuğumuzda Orhangazi susar.

Ama konuştuğumuzda Orhangazi uyanır.

Her zaman dediğimiz gibi;

Gölgesinden Korkanlar Gün Yüzüne çıkmasınlar…

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ

5 Temmuz 2025

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ / diğer yazıları