“Gördüğü insan kardeşini sevmeyen, görmediği Allah’ı sevemez.”

17.12.2025 00:00

"Gördüğü insan kardeşini sevmeyen, görmediği Allah'ı sevemez."

Bu cümleyi ilk duyduğumda uzun uzun düşündüm. Sonra kendi kendime sordum: Peki biz neden bu kadar sevgisiz, bu kadar tahammülsüz, bu kadar huzursuz bir toplum hâline geldik?

Bir kitap alıntısında şöyle bir tespit geçiyordu: "Aradığımız güzellikler, barış ve sevgi neden yok?" diye sordum..!

"İki tür insan yüzünden dedi."

Biri din adamları, diğeri politikacılar.

Çünkü din adamları vadettiklerini yaşamıyor, politikacılar da vadettiklerini yerine getirmiyor.

İşte düğüm tam da burada başlıyor.

Bugün etrafımıza baktığımızda şunu net görüyoruz: İnsanlar aslında birbirini sevmiyor. Birbirine katlanıyor. Daha doğrusu, menfaat varsa yakın duruyor; çıkar bitince mesafe koyuyor. Sevgi dediğimiz şey, çoğu zaman bir hesap defterine dönüşmüş durumda.

Arkasından ağır laflar edilen bir siyasetçi, sokakta karşılaşınca bir anda "Vekilim nasılsınız, sağlığınıza duacıyız" oluveriyor.

Sohbette hırsız ilan edilen bir bürokrat, yüz yüze gelince "Efendim devlet sizin gibi insanlara muhtaç" diye göklere çıkarılıyor.

Sonra dönülüp aynı ağızla küfür, itham, hakaret…

İşte riyakârlık tam da budur. İki yüzlülük ve yalakalık, bu ülkenin en büyük ama en az konuşulan yarasıdır.

Sevginin samimiyetsiz yaşandığı, saygının çıkarla ölçüldüğü bir yerde huzur da olmaz, barış da. Bu hâl sadece siyasette değil; komşular arasında, arkadaşlıklarda, tanıdıklıkta da karşımıza çıkıyor.

Yunus Emre ne demiş? "Yaradılanı hoş gör, Yaradan'dan ötürü."

Ama biz ne yaptık? İnsanları kendi kafamızdaki hezeyanlarla tartmaya başladık. Ön yargılarla hüküm verdik. Kolayca itham ettik, rahatça ötekileştirdik.

Ve acı olan şu ki; bunu en çok kim yaptı biliyor musunuz? Dindar görünenler.

Altını özellikle çiziyorum: Görünenler.

Çünkü gerçekten inanan bir insan, iftirayı diline almaz. Gerçekten iman eden biri, gıybeti normalleştirmez. Hakaretin, yalanın, kul hakkının yanından bile geçmez.

Ama bugün bakıyorsunuz; namaz var, tesbih var, cübbe var… Vicdan yok. Merhamet yok. Adalet yok.

Sonra insanlar diyor ki: "Eğer din buysa, ben bu işe mesafeliyim."

Elbette din, onu kötü temsil edenlerle ölçülmez. Ama insanlar da haklı olarak o insanların bulunduğu camiye, o ortamın havasına girmek istemiyor. Bu da zamanla dinden ve dindarlardan soğumaya, uzaklaşmaya dönüşüyor.

Sorun din değil. Sorun dini vitrin yapanlar. Sorun Allah'ı dillerine dolayıp, kuldan esirgenen adalet.

O yüzden tekrar başa dönüyorum: Gördüğünü sevmeyen, görmediğini gerçekten sevemez. İnsanı hor görenin, Allah sevgisi lafta kalır. Vicdan yoksa ibadet süs olur; ahlak yoksa iman iddia olur.

Ve unutmayalım: Riyakârlıkla yürüyen bir toplum, ne ahlâkta ilerler ne de huzura varır. Gerçek, er ya da geç herkesin kapısını çalar. Ama o kapı açıldığında, içeride neyle karşılaşacağımızı da bugünkü hâlimiz belirler.