YELPAZEYE DÖNÜŞEN SADAKAT: AKLINI KİRAYA VERENLER

11.06.2025 00:00

Namazında, niyazında… Sabah akşam ayet, hadis paylaşan ama onların arasına da bolca fitne, fesat, iftira sokuşturan bir arkadaşımız, sosyal medyada bana şöyle yazmış:

"İmamoğlu'nun sahte diploması hakkında bir şey yazmadın."

Dedim ki: "Hukuki süreç bitsin, elbette yazacağımız çok şey olabilir. Ama sen benim muhalefeti öven tek bir satırımı gösteremezsin. İktidarı eleştiriyorum, doğru. Çünkü ülkeyi yöneten odur."

Evet, ülkenin en büyük sorunlarından biri muhalefetsizliktir. Muhalefeti yetersiz gördüğümde de zaman zaman bunu dile getiriyorum.

Ama bu zihniyetler için yapılması gereken tek şey; yalan, iftira ve kanıtlanmamış iddiaları dolaşıma sokarak muhalefeti kötülemek. Vatanseverlik tanımları da buna göre şekilleniyor. İktidarı alkışlamayan birine vatansever diyemiyorlar mesela.

Ve en tehlikelisi de bütün bu oyunu İslam'ın gölgesinde yürütüyorlar. Ayetle, hadisle başlayıp yalanla, iftirayla bitiriyorlar. Hem dinî duyguları hem de kamuoyunu istismar ediyorlar.

Bu anlayış, sadece bireysel bir zaaf değil, toplumsal bir hastalığın dışavurumu. Zira bu kör sadakatin çok daha büyük bir izdüşümünü siyasette görüyoruz.

Daha bir yıl kadar önce, iktidar partisi muhalefeti DEM Parti ile yakınlaşmakla, terör örgütü lideri Abdullah Öcalan'la (APO) aynı çizgide olmakla suçluyordu. "Demle demleniyorlar" deyip meydanlarda ağır ithamlarla halkı galeyana getiriyorlardı. O gün muhalefeti hedef tahtasına oturtanlar, bugün aynı DEM Parti ile görüşmeler yapıyor, toplantılar düzenliyor, el sıkışıyor.

Üstelik bu kez lafı dolandırmaya da gerek yok: Çözüm süreci fiilen yeniden başladı. Masalar kuruldu, müzakereler yürütülüyor. Ne var ki bu kez roller değişti: Şimdi muhalefet, "Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu?" diyerek iktidarın çelişkisini sorguladığında, aynı çevreler yine muhalefeti hainlikle suçluyor.

Dün işbirliği yapmak ihanetti, bugün aynı işbirliği stratejik hamle diye pazarlanıyor. O günkü suçlamalar unutuldu, ama suçlayanlar aynı kaldı. Dönüşen sadece söylemler değil; ilkeler, değerler ve en çok da utanma duygusu.

Ve tam da burada toplumun önemli bir kesimi devreye giriyor: Liderinin veya partisinin söylediklerini hiç sorgulamadan doğru kabul eden, kendi düşüncesi olmayan, politik rüzgârlara göre şekil alan bir kitle. Dün APO'ya hain diyorsa, bu kitle de aynı ağızla konuşur. Bugün APO'yla masaya oturuluyorsa, aynı kişiler bunu "barış" diye alkışlar.

Yarın APO yeniden hedef tahtasına oturtulursa, bu kez de en önde lanet okurlar. Bir gün DEM'e "ihanetin adresi" diyenler, ertesi gün "halkın iradesi" diyebiliyor. Zihinleri, vicdanları, hatta tepkileri bile partilerinin veya liderlerinin elinde. Tıpkı bir yelpaze gibi ne tarafa çevrilirse o yöne savruluyorlar.**

Bu kitleler, Türkiye'deki en ciddi toplumsal hastalıklardan birini temsil ediyor. Sadece bir siyasi görüşe körü körüne bağlı olmakla kalmıyorlar; aynı zamanda karşı tarafı şeytanlaştırmayı da bir görev biliyorlar.

Eleştirmeyi ihanet, sorgulamayı düşmanlık, düşünmeyi ise gereksiz bir lüks olarak görüyorlar. Onlar için mesele, neyin doğru olduğu değil, kimin söylediği.

Oysa bir ülkenin kalkınması, gelişmesi, huzura ermesi için gereken şey; yandaşlık değil, yurttaşlıktır. Kör sadakat değil, bilinçli duruştur.

Aklını kiraya veren toplumlar, bir gün gelir vicdanlarını da kaybederler. Ve sonunda neye inandıklarını bile unutur, sadece neye inandırıldılarsa onunla yaşarlar.

"Toplum; aptal kafaların sığ ve yavan gevezeliklerini, büyük beyinlerin düşüncelerinden daha ikna edici bulur!" demiş Arthur Schopenhauer..