ORHANGAZİ’DE UMUT ARAYAN BİR NESİL

14.10.2025 00:00

Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
enbiyabakr @ icloud.com

Orhangazi'nin sokaklarında dolaşan gençlerin gözlerinde iki farklı ışık var. Birincisi; hâlâ bir şeylerin değişebileceğine, bu kentin yeniden umutla dolabileceğine dair inanç. İkincisi ise; yıllardır duydukları vaatlerin, bitmeyen törenlerin, açılışların, fotoğraf çektirme siyasetinin yarattığı yorgunluk. Gençler artık sabırla beklemiyor, net ve somut bir şeyler istiyor.

Orhangazi'nin gençleri siyasetçiden samimiyet, bürokrasiden adalet bekliyor.

Laf değil, icraat görmek istiyorlar.

Sadece seçim zamanı değil, hayatın tam ortasında yanlarında birilerini görmek istiyorlar. Üniversite öğrencisi Ali, sabah Bursa'ya giderken minibüs durağında bekliyor; "Belediye gençlere ulaşım indirimi sözü verdi ama hâlâ bir gelişme yok" diyor. Aynı durakta lise mezunu Esra var; "Kültür merkezinde etkinlikler yapılıyor ama hep protokol konuşmaları, bizim fikirlerimizi soran yok" diye ekliyor. Bu iki cümle, aslında kentin gençliğinin özetidir.

Gençler artık "görülmek" değil, "duyulmak" istiyor. Onlara "geleceğimizsiniz" denmesinden bıktılar; çünkü o gelecek bir türlü gelmiyor. Orhangazi'deki işsizlik, burs yetersizliği, staj fırsatlarının sınırlılığı, üniversite sonrası istihdam belirsizliği gençlerin umutlarını törpülüyor. Buna rağmen hâlâ "bu kentte kalıp bir şeyler yapabilirim" diyenlerin sesini yükseltmek gerekiyor.

Bir genç girişimci geçtiğimiz aylarda sanayi bölgesinde küçük bir atölye açtı. Ancak ruhsat için aylarca uğraştı.

Sorduğumuzda, "Evrağı tamamla, imzaya götür, bekle, dön…

Herkes iyi niyetli ama sistem yavaş.

Genç girişimcinin heyecanı, bürokrasiye takılıyor" dedi.

İşte mesele tam da burada.

Bu kentte genç olmak, bazen sabır testi gibi.

Orhangazi'de yalnız siyaset değil, sivil toplum da gençlerin enerjisini değerlendirmekte sınıfta kalıyor. İlçedeki birçok dernek ve vakıf, yıllardır aynı isimlerin etrafında dönüp duran dar bir çevreye sıkışmış durumda. Gençlerin bu yapılarda yer bulması neredeyse imkânsız. Oysa STK'ların doğası gereği yenilenmesi, değişime açık olması gerekir. Ancak Orhangazi'de birçok sivil toplum örgütü, ne gençleri aralarına katmak istiyor ne de onların fikirlerine tahammül gösterebiliyor. Kendi içinde kısır döngüye dönüşmüş, etkinlikten etkinliğe fotoğraf çektirmekle varlık gösteren bir sivil toplum kültürü hâkim. Gençler "görünür" değil "işe yarar" bir yer istiyor; ama kapılar çoğu zaman kapalı, koltuklar dolu, sesleri duyulmuyor.

STK'ların bu ilgisizliği, gençlerin toplumsal üretimden kopmasına, aidiyet duygusunun zayıflamasına yol açıyor. Birçok genç, gönüllü olmak istiyor ama bürokratik ve kapalı yapılar yüzünden kısa sürede uzaklaşıyor. Oysa Orhangazi'nin geleceği, siyasetten bağımsız, özgür düşünen, toplumsal dayanışmayı önemseyen bir gençlik hareketine muhtaç. Dernekler, odalar, vakıflar artık "kendi çevresini koruyan kulüp" anlayışını bırakmalı; üretken gençlerin önünü açmalı. Çünkü bugün gençleri dışlayan her kurum, yarın kendi varlığını sürdüremez. Gerçek sivil toplum, koltuk değil sorumluluk paylaşımıdır. Orhangazi'de de artık bu anlayışa geçmenin zamanı çoktan gelmiştir.

Orhangazi'de gençler artık siyasetten "rol model" değil, "çözüm ortağı" istiyor. Onlar da bu kentin bir parçası, ama hiçbir karar masasında sandalyeleri yok. Gençlik meclisleri, danışma kurulları, etkinlik komisyonları hep kâğıt üzerinde kalıyor. Gerçek katılım yoksa, gençliğin enerjisi de bir noktadan sonra sönüyor.

Bir başka örnek, spor alanında. İlçedeki gençler, yıllardır Orhangazi Stadı'nda idman yapan amatör kulüplerin durumunu yakından görüyor. Altyapı desteği yok, malzeme eksik, bazen antrenörler cebinden harcıyor. Bu tabloyu gören lise öğrencisi, "Ben niye burada kalayım?" diyor. Gençler, sadece futbol değil, kültür, sanat, gönüllülük gibi alanlarda da destek bekliyor.

Bürokrasi tarafında ise durum daha çetrefilli. Kurumlar arasında gençlere yönelik koordinasyon neredeyse yok. Kredi Yurtlar Kurumu, belediye, milli eğitim, üniversite, sivil toplum kuruluşları arasında ortak bir gençlik politikası görünmüyor. Gençlerin talepleri toplantı tutanaklarında kalıyor, pratiğe geçmiyor.

Orhangazi'nin gençleri, kendi kentinde söz sahibi olmayı hak ediyor. Bunun için önce yöneticilerin gençleri sadece "oy potansiyeli" olarak görmekten vazgeçmesi gerekiyor. Her toplantıya aynı yüzler değil, mahallelerden, okullardan, atölyelerden gelen gençlerin de davet edilmesi lazım.

Siyaset artık gençlere konuşarak değil, onlarla birlikte düşünerek yapılmalı. Genç bir yazılımcının fikri, bir öğrenci kulübünün projesi, bir amatör sporcunun önerisi bu kenti büyütebilir. Bunun için cesur, vizyoner, samimi bir yerel yönetim anlayışı gerekiyor.

Orhangazi'de gençlik kaybolmuyor ama bekletiliyor. Bu kentin sokaklarında hâlâ inançlı, üretmek isteyen, düşünen bir gençlik var. Onların önünü açmak, sadece siyasetçinin değil, bu kentte yaşayan herkesin sorumluluğudur. Çünkü gençlik umudu kaybederse, şehir de geleceğini kaybeder.

Orhangazi, gençlerin enerjisini keşfetmeli, dinlemeli, onlara alan açmalı. Yoksa bir gün, bu şehirde sessizce valizini toplayıp giden bir genç, hepimize şu cümleyi bırakacak:

"Ben bu kenti çok sevdim ama bu kent beni duymadı."

Enbiya Bakır-8 Ekim 2025