Kinin, İhmalin ve Sessizliğin Hikâyesinde Orhangazi

22.10.2025 00:00

Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
enbiyabakr @ icloud.com

Yıllardır aynı tabloyu izliyoruz. Orhangazi, koca Bursa'nın tam ortasında, bereketli toprakların, çalışkan insanların, güçlü bir tarihsel mirasın üzerine kurulmuş bir ilçe. Ancak ne yazık ki, bu ilçenin kaderi yıllardır değişmiyor. Kime sorarsanız sorun, "Orhangazi hizmet görmüyor" der. Haklıdırlar da. Çünkü burada hizmetten çok kin, üretimden çok hesaplaşma, liyakatten çok kişisel çıkar konuşuluyor.

Bir dönem umut veren girişimler, bugün ya kişisel menfaatlere kurban gidiyor ya da sessizce rafa kaldırılıyor. Seçim meydanlarında verilen sözlerin, halkın gözünün içine baka baka unutulduğu bir yer haline geldi Orhangazi. Belediyede idare yok, muhalefet yok, sivil toplum örgütleri yok. Olan da ya koltuk derdinde ya da çıkar ilişkilerinin sessiz ortağı.

Bir zamanlar emanet bilinciyle korunan her şey bugün sahipsiz. Halkın emaneti olan kurumlar, binalar, araziler ya satıldı ya da kaderine terk edildi. Kimi arsalar ranta, kimi projeler aile şirketlerinin kontrolüne geçti. Orhangazi'nin geleceğini planlayacak akıl kalmadı; sadece günü kurtarmaya çalışan, kendi çevresini doyurmakla meşgul bir yapı var.

Oysa bir zamanlar bu şehirde hizmet bir onur meselesiydi. Şimdi ise kişisel kinler, intikam duyguları ve çekememezlikler, hizmetin önüne geçmiş durumda. Bu kin öyle bir hal aldı ki, bazıları halkın faydasına olan bir projeyi bile sırf "o kişiden geldi" diye engellemeye kalkıyor. Böyle bir ortamda kimse taş üstüne taş koymak istemiyor artık. Çünkü her taşın altında birinin kini, hesabı, çıkarı var.

Muhalefet mi?

O da varmış gibi yapanlardan ibaret. Halkın derdiyle dertlenmek, sokakta olmak, belediyenin yanlışlarını dile getirmek yerine, kahve köşelerinde dedikodu yapmayı tercih eden bir muhalefet anlayışı. İktidarın gölgesinden korkan, koltuk sevdasına yenilmiş sözde muhalifler, Orhangazi'nin gerçek sesini susturuyor.

Bir başka yara da sivil toplum alanında. Orhangazi'de artık dernekleşme, cemaatleşmenin yeni versiyonu haline gelmiş durumda. 15 Temmuz'dan ders alınmadığı çok açık. O karanlık gecede milletin üzerine tank süren zihniyetin ardındaki yapıların benzerleri, bugün başka isimlerle yeniden boy göstermeye başladı. Her köşe başında yeni bir dernek, yeni bir cemaat, yeni bir "manevi oluşum" türedi.

Bu yapılar; dini, sosyal ya da kültürel görünümlerinin arkasına saklanarak, gençliği şekillendirmeye, siyaseti etkilemeye, hatta kamu kurumlarını yönlendirmeye çalışıyor. Devletin kurumları, geçmişin hatalarını unutmuş gibi davranıyor. Halbuki Orhangazi gibi küçük bir ilçede bu kadar çok "vakıf", "dernek", "cemiyet" adı altında faaliyet yürüten oluşumlar, gelecekte çok daha büyük sıkıntıların habercisi olabilir.

Bu sessizliği kırmak gerekiyor. Çünkü bu şehir suskun kaldıkça, yanlışlar kök salıyor.

Orhangazi'nin Gerçek Sorunu: Sahipsizlik ve Umursamazlık

Asıl mesele ne para ne yatırım eksikliği. Asıl mesele yönetenlerin kenti bir bütün olarak sahiplenmemesi, halkın da artık umudu yitirmesi. Orhangazi ne yazık ki kendi evlatlarının gözünde bile üvey evlat muamelesi görüyor. Kimse sahip çıkmadığı için hizmetler hep yarım kalıyor. Bursa'nın diğer ilçeleri birer birer kalkınırken, Orhangazi yerinde sayıyor, hatta geriye gidiyor.

Kentin ruhu körelmiş durumda. Ne kültür var, ne sanat, ne sosyal alanlarda üretim. Her şeyin yerini kişisel gösteriş, politik rekabet ve kısır tartışmalar almış. Bu şehirde bir taş dikilse, hemen altında "kimin fikriydi" diye soruluyor. Halbuki hizmetin sahibi halktır, fikir kimden gelirse gelsin faydalıysa sahiplenmek gerekir. Ama nerede o anlayış?

Yönetenler de, yönetime talip olanlar da artık aynaya bakmalı. Çünkü Orhangazi'nin kaybolan yıllarının hesabı bir gün mutlaka sorulacak. Halkın emanetini koruyamayanlar, bugün olmasa yarın o emaneti teslim etmek zorunda kalacaklar.

Orhangazi'ye hizmet etmek için değil, kin gütmek için gelenler yüzünden bu şehir yerinde sayıyor. Emanetleri koruyamayanlar, emanete ihanet edenlerle el ele. Bu şehirde artık ne doğru bir idare var, ne inandırıcı bir muhalefet, ne de halkın çıkarını önceleyen bir sivil toplum.

Ve en acısı; her şeyin farkında olan ama artık konuşmaya cesareti kalmayan bir halk var. İşte o sessizlik, bu kentin en büyük kaybıdır.

Belki de Orhangazi'nin yeniden doğuşu, işte o sessizliğin bozulduğu gün başlayacak.