Üçüncü Göz Gazetesi: Bir Selam Kadar Uzağımızda Ölüm Bizler hep birlikte İyiyiz

Muharrem DEĞİRMEN /GÖZLEM
muharremdegirmen @ gmail.com

Bir Selam Kadar Uzağımızda Ölüm…

Ve biz, gözümüzün önündeki hayatları fark etmeden yaşıyoruz.

Her gün binlerce haber düşer ajanslara.

Kimi bir yangınla başlar, kimi bir trafik kazasıyla, kimi de kısa, kuru, soğuk bir cümleyle:

"Evde yalnız yaşayan yaşlı adam ölü bulundu."

Bu haberleri çoğumuz okuruz. Kimimiz başlığı geçer, kimimiz birkaç satırına göz atar. Belki içimizden "Ne acı" deriz, belki bir iki saniyeliğine üzülür, sonra hayatın telaşına, ekranın başka sayfasına döneriz. Haber unutulur. İnsan unutulur. Ölüm, sadece bir istatistik olur.

Ama bazen o haber, çok yakınımıza gelir.

Bir televizyon ekranından değil, evimizin yan duvarından girer içimize.

Benim için de öyle oldu.

Gazetemizin bulunduğu sokakta, hemen yan binamızda yalnız yaşayan bir adam, günler sonra cansız halde bulundu.

Her gün önünden geçtiğim pencere…

Hangi sabah camdaydı, hangi akşam ışığı yanmadı hatırlamıyorum.

Işığı bir akşam yanmadı. Sonra bir daha hiç yanmadı.

Ama biz fark etmedik. O camdan bakan birini artık göremediğimizde bile fark etmedik…

Ama bir gün orada biri öldü.

Ve biz fark etmedik.

O an bir şey oldu bana. O pencereye bakakaldım.

Bir insanın, bir komşunun, bir hemşerinin sessizce hayattan çekilmesi…

Ve bizim o sessizliği fark edemememiz.

İşte o gün, kalbime bir cümle oturdu:

"Komşuyu unutmak, aslında kendini unutmaktır."

Tam bu duygular içimi yakarken, İYİ Parti Orhangazi İlçe Teşkilat Başkanı Bülent Bakış'ın başlattığı bir farkındalık çağrısı ile karşılaştım:

"Orhangazi kavruluyor, biz nefes olabiliriz!"

Bakış'ın yaptığı çağrı, sıradan bir yaz mesajı değil.

Bu, vicdanımıza yazılmış bir mektup.

Bu, unuttuğumuz bir kültürün tokadı.

Bu, bir pencerenin arkasında bekleyen bir adamın son çığlığı.

Bülent Bakış diyor ki:

"Bir pencereye bakan yalnız bir amca…

Bir selam bekleyen bir nine…

Belki bizim çocukluğumuzu bilmiş, bayramlarımızda elini öptüğümüz o insanlar...

Şimdi bir bardak suya, bir tebessüme, bir 'İyi misiniz?' sorusuna muhtaç."

Bu cümleleri okurken, yan binamızdaki adamı düşündüm.

Kimdi? Nereliydi? Ne severdi?

Bilmiyorum.

Çünkü biz komşu olmadık.

Sadece aynı sokağı paylaştık, aynı mahalleyi.

Ama kalbimizi paylaşamadık.

İşte Bülent Bakış'ın bu çağrısı tam da bu noktaya dokunuyor.

Diyor ki:

"Biz, kökü derinlerde bir kültürün çocuklarıyız. Mahallemizin kapısı herkese açık. Soframızda yer var. Komşuluğumuz, bir bardak suyu paylaşmaktır."

Bu sözler, nostaljik bir hatırlatma değil.

Bu, hayatta kalma çağrısıdır.

Çünkü bu sıcak günlerde yalnız yaşayan yaşlılar, kronik hastalar, güneşin altında çalışan işçiler yalnızca fiziken değil, ruhen de yanıyorlar.

Ve bu yanış, sadece sağlık sorunu değil.

Aynı zamanda ahlak sorunu. Kültür sorunu. İnsanlık sorunu.

#BirNefesSerinlik etiketiyle başlatılan kampanya, işte tam da bu unutulmuş değerleri yeniden ayağa kaldırmayı hedefliyor.

Soğuk bir bardak su, bir gölgede 10 dakika, bir selam…

Bunlar küçük görünüyor olabilir.

Ama inanın, bir hayatı değiştirebilir.

Belki de bir hayatı kurtarabilir.

Siyasetin dışında bir yerdeyiz burada.

Bu, sağcının da solcunun da, inananın da inanmayanın da ortak meselesi.

Çünkü bu mesele; insan olma meselesi.

Sahi, kaçımız oturduğumuz apartmandaki komşularımızın adını biliyoruz?

Kaçımız bir üst katta yalnız bir teyze var mı diye düşünüyoruz?

Kaçımız, sokağın köşesinde güneş altında çalışan çocuğa bir bardak su ikram ediyoruz?

Oysa biz öyle bir medeniyetin çocuklarıyız ki, sokaktan geçenin susuz kalmasına razı olmayan bir kültürün mirasçılarıyız.

Komşuya üç kap yemek götüren, ihtiyacı olanın kapısını çalmayı ibadet sayan bir milletin torunlarıyız.

Ama şimdi ne haldeyiz?

Apartman kapılarının kilitli, pencerelerin perdeli, kalplerin sessiz olduğu bir çağda yaşıyoruz.

Sıcaktan önce içimiz kavruluyor.

Unutkanlığımız, bencilliğimiz, koşturmacamız…

Hepsi bir hayatın kıyısına çekilmiş bir yaşlıyı daha yalnızlaştırıyor.

Bülent Bakış'ın bu programı, bu farkındalığı, belki sadece bir kampanya gibi görünür.

Ama benim için o bir uyarıdır.

O pencerenin önünde ölen adamın ardından gelen geç kalmış bir "özür"dür.

Ve artık geç kalmamak için bir fırsattır.

"Bir Bardak Su, Bir Merhaba, Bir Hayat"

İYİ Parti Orhangazi İlçe Başkanı Bülent Bakış'ın başlattığı "Bir Nefes Serinlik" kampanyası tam olarak bunu hatırlatıyor bize…

Bülent Bakış, siyasetin gündelik tartışmalarından sıyrılıp toplumun vicdanına dokunan bir meseleye parmak basarak, sadece bir ilçe başkanı değil; aynı zamanda Orhangazi'nin sosyal duyarlılığını diri tutan bir kanaat önderi olduğunu göstermiştir. Yaz sıcaklarında yalnızların, yaşlıların ve görünmeyen emekçilerin halini gündeme taşıması, klasik siyaset anlayışının çok ötesinde, insan merkezli bir yaklaşımı temsil ediyor.

Günümüz dünyasında "komşuluk" artık sadece fiziksel yakınlıkla tanımlanırken, Bülent Bakış bu kavramın kültürel ve ahlaki yükünü yeniden hatırlatıyor. Giriştiği "Bir Nefes Serinlik" kampanyası, yalnızca bir yaz programı değil; aynı zamanda unutulan değerlerimize açılmış bir kapıdır. Mahalle kültürünün, dayanışmanın ve vicdani sorumluluğun adeta sembolü hâline gelen bu çağrı, Orhangazi'de toplumun tüm kesimlerinden karşılık bulmuştur.

Bülent Bakış'ın ortaya koyduğu bu duruş; insana dokunan, siyasi kimlikten bağımsız bir duyarlılık örneğidir. Sadece sorunları konuşan değil, çözüm için adım atan bir anlayışın temsilcisidir. Komşusunu hatırlatan, susuza su, yalnız olana ses, hastaya nefes olan bu yaklaşım, yerel siyasetin toplumsal faydaya dönüştüğü ender örneklerden biridir.

Haydi Orhangazi…

Bugün bir kapıyı çalalım.

Bugün birine "İyi misiniz?" diyelim.

Çünkü biz sadece komşu değil, aynı hikâyenin parçasıyız.

Komşumuzu arayalım.

Yaşlımıza kulak verelim.

Sokakta terleyen işçiye bir bardak su uzatalım.

Çünkü biz, "komşusu açken tok yatmayanların" torunlarıyız.

Çünkü biz, Orhangazi'yiz.

Ve biz birlikte iyiyiz.

Muharrem DEĞİRMEN /GÖZLEM / diğer yazıları