Hücrede Doğan Siyasi Cazibe: Ümit Özdağ ve Yeni Neslin Sessiz Haykırışı

02.07.2025 00:00

Türkiye siyasetinde ilginç bir dönemden geçiyoruz. Muhalefetin sustuğu, iktidarın ise her sözü suya yazılmış gibi silikleştiği bir vasatta, cezaevinden çıkan bir siyasetçinin gençler arasında bu denli ilgi görmesi rastlantı değildir. Ümit Özdağ'ın 148 gün sonra hücresinden çıkıp halkın arasına karıştığı o an, yalnızca bir tahliye değil; aynı zamanda mevcut siyasi düzene yönelik bir itirazın görsel temsiliydi.

Özdağ cezaevinden çıktı; ama orada doğan sessiz öfke, sokakta gürültülü bir ilgiye dönüştü.

Ceza değil, gösterilen dirayet konuşuldu

Ümit Özdağ'a verilen 2 yıl 4 ay 3 günlük hapis cezası, hukukçuların deyimiyle "ifade özgürlüğünün sınırlarını zorlayan" bir karardı. Ancak mesele sadece hukuki değil. Bu karar, siyasete müdahalenin şekil değiştirmiş halini temsil ediyor. Özdağ, Kayseri'deki olaylarla ilişkilendirilmeye çalışıldı ama mahkeme kararı bile bunu açıkça teyit etmiyor. Ne var ki bu, onun beş ay boyunca bir hücrede tutulmasını engellemedi.

Ama tahliye sonrası yaşananlara baktığımızda görüyoruz ki; halk hafızası, mahkeme tutanaklarından daha güçlü yazılmış. Hücreden çıkan lider, halkın gözünde bir 'mağdur değil', 'muhalefetin eksik bıraktığı cesaretin' simgesine dönüşüyor.

Gençlerin gözünde yeni bir "direniş biçimi"

Günümüz gençliği; ne klasik ideolojik kamplara bağlı, ne de bayrak mitingleriyle heyecanlanan bir nesil. Onlar artık, "samimiyet", "adil duruş" ve "bedel ödemeye hazır olmak" gibi değerlerle tanımlıyor siyasal tercihlerini. Ve ne yazık ki, bu değerlere en çok sahip çıkan isimleri ana akım siyasette değil; sistem dışına itilmiş, ötekileştirilmiş figürlerde buluyorlar.

Ümit Özdağ, belki kendi kuşağının tanıdığı klasik bir siyasi figür olabilir ama hücrede geçirdiği 148 gün, onu Z kuşağının hafızasında "sisteme kafa tutabilen biri" olarak kodladı.

Bunu yalnızca sosyal medyadaki destek mesajları, hashtag'ler ya da miting kalabalıklarıyla okumak eksik olur. Asıl gösterge, susarak destekleyen, ama oy verme gününde yönünü değiştirme potansiyeli taşıyan sessiz milyonların varlığıdır.

8-9 Ağustos çağrısı: Gençlik ve siyaset arasındaki yeni köprü

Tahliye sonrası yapılan "8-9 Ağustos Çanakkale yürüyüşü" çağrısı, siyasi bir eylemden öte sembolik bir çığlık gibi yankılandı. Gençlere yapılan bu çağrı, sıradan bir miting daveti değil; geçmişin kahramanlıklarıyla bugünün cesaret arayışı arasında kurulan tarihsel bir köprüydü. Özdağ, adeta "Siz de bu çağrıya cesaret gösterin" dedi.

Bu noktada şunu sormak gerekiyor: Geleneksel partiler neden gençlerin heyecanını yakalayamıyor? Neden sokak röportajlarında partilerden değil, sistem karşıtı bağımsız seslerden bahsediliyor?

Cevabı net: Gençler, artık politika değil; direniş arıyor. Ümit Özdağ da onların gözünde tam bu boşluğu dolduran bir figüre dönüşüyor.

Bir siyasinin değil, bir hissiyatın tahliyesi

Ümit Özdağ'ın tahliyesi, yalnızca bireysel bir özgürlüğün kazanılması değil. O gün cezaevinin kapısından çıkan, aslında toplumun bastırılan adalet duygusuydu. Mahkeme salonlarında karşılık bulamayan adalet arayışı, halkın ilgisinde ete kemiğe büründü. Bu yönüyle Özdağ'ın serbest kalması, mevcut düzene karşı kamu vicdanının "sessiz protestosu" haline geldi.

Bu tahliye ile birlikte, "siyaset halktan koptu" diyenler bir kez daha haklı çıktı. Çünkü halk, siyaseti artık Meclis koridorlarında değil, hücre duvarlarında örülmüş kararlarda arıyor.

Son söz: Tahliye edilen bir kişi değil, bastırılmış umutlar

Ümit Özdağ'ın cezaevi günlerinden çıkışı, siyasetteki yozlaşmaya karşı halkın "bir ihtimal daha var" diye sarıldığı umutlardan biridir. Gençlerin ilgisi tesadüf değil; aksine yıllardır görmezden gelinen, hatta küçümsenen bir jenerasyonun, siyaseti yeniden tarif etme çabasıdır bu.

Ve belki de uzun süredir ilk kez, bir siyasi figür gençlere bir ideoloji değil; bir karakter öneriyor: Direnen, bedel ödeyen ve asla geri adım atmayan bir karakter.

Bu sebeple, Özdağ tahliye oldu diye hikâye bitmedi.

Asıl hikâye, şimdi başlıyor.

Yüksel AKBAYRAK